Warning: Undefined array key 17396 in /home/clients/0a8e70a9e984dbb1c5f2cbde90b5d657/web/new/wp-content/plugins/jetpack/modules/carousel/jetpack-carousel.php on line 888
Jes 7,10-15 ; 1 Co 15,20-26 ; Luc 1, 39-56
In die tijd reisde Maria in grote haast naar het bergland, naar een stad in Juda, waar ze het huis van Zacharias binnenging en Elisabeth begroette. Toen Elisabeth de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot, ze werd vervuld met de Heilige Geest en riep luid: ´De meest gezegende ben je van alle vrouwen en gezegend is de vrucht van je schoot! Wie ben ik dat de moeder van mijn Heer naar mij toekomt? Toen ik je groet hoorde, sprong het kind van vreugde op in mijn schoot. Gelukkig is zij die geloofd heeft dat de woorden van de Heer in vervulling zullen gaan´. Maria zei:
´Mijn ziel prijst en looft de Heer,
Mijn hart juicht om God, mijn redder:
Hij heeft oog gehad voor mij, zijn minste dienares.
Alle geslachten zullen mij voortaan gelukkig prijzen,
Ja, grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan,
Heilig is zijn naam.
Barmhartig is hij, van geslacht op geslacht,
Voor al wie hem vereert.
Hij toont zijn macht en de kracht van zijn arm
En drijft uiteen wie zich verheven wanen,
Heersers stoot hij van hun troon
En wie gering is geeft hij aanzien.
Wie honger heeft overlaadt hij met gaven,
Maar rijken stuurt hij weg met legen handen.
Hij trekt zich het lot aan van Israël, zijn dienaar,
Zoals hij aan onze voorouders heeft beloofd:
Hij herinnert zich zijn barmhartigheid
Jegens Abraham en zijn nageslacht,
Tot in eeuwigheid.
Maria bleef ongeveer drie maanden bij Elizabeth en ging toen terug naar huis.
Dit verhaal van de Visitatie doet me denken aan iets dat ik meemaakte tijdens de Advent periode een paar jaar geleden. Ieder jaar in november, breng ik een weekend door met de kinderen in mijn parochie als start van de voorbereiding van het kerstfeest, waarvan het belangrijkste onderdeel het ‘kerstspel’ is. Dat jaar hadden de zeer gemotiveerde kinderen besloten zelf een verhaal te verzinnen, met behulp van de computer. Een week later kreeg ik per computer de teksten binnen met de ideeën van de kinderen erin verwerkt.
Het waren meerder verhaaltjes die zich afspeelden in de hutten van een cruiseschip naar Hawaï. Toen ik ze gelezen had, was ik in verlegenheid gebracht. De verhalen waren grappig, gevarieerd en weerspiegelden verschillende aspecten van het hedendaagse leven rond Kerstmis. Maar er was een probleem, liever gezegd een heleboel problemen. Elke scene eindigde in een impasse: onenigheid tussen vrienden van zeventig jaar, een jongeman die zijn mobiele telefoon had verloren, een kind dat niet blij was omdat zijn ouders zich niet aan de belofte hielden om de pinguïns te gaan bekijken, enz. Kortom, door me deze teksten te sturen, zeiden de kinderen dat er een laatste scène moest komen waarin al deze problemen zouden worden opgelost, maximaal één pagina A4, met een vleugje kerstboodschap erin.
Ik beloofde om deze laatste scène bij te dragen. Maar de ideeën wilden niet komen, ik had er de tijd niet voor. Toen kreeg ik een goede inval. Ik deelde mijn bezorgdheid, mijn probleem….. met mijn vrouw. Wij spraken en lachten samen tijdens het verkennen van verschillende mogelijkheden, aan de lunchtafel, op weg naar het Migros winkelcentrum, enz. Hierdoor kreeg het kerstspel zijn laatste scene. Maar meer dan dat: door deze samenspraak veranderde mijn oorspronkelijke moeite in plezier. Ik heb niet alleen een slot voor de kerstboodschap geschreven, maar ik heb die ook ervaren. Ik wil het spreekwoord aanhalen, dat zegt: gedeeld pijn is halve pijn, gedeelde vreugde is dubbele vreugde.
De ontmoeting van Maria en Elisabeth gaat over de vreugde die door te delen vermenigvuldigt. Maria had pas gehoord dat ze een kind verwacht, door de aankondiging van de engel Gabriel. Ze staat op om Elisabeth te bezoeken, een teken gegeven door de engel, dat zegt “niets is onmogelijk voor God.” Ze gaat alleen op weg; er is hier geen sprake van Jozef. Het is waar dat Marie zojuist dit grote ‘ja’ van het geloof heeft uitgesproken: “Ik ben de dienstmaagd des Heren. Laat er met mij gebeuren wat u hebt gezegd.” Maar wie was Maria eigenlijk? Een jong meisje uit een klein dorp in een bezet land: een onbelangrijk persoon in de context. Een vrouw die zwanger wordt voor het huwelijk: iemand die door afwijzing met de dood wordt bedreigd. Maria verlaat Galilea, reist door Samaria naar het land van Juda; een mars van maar een paar dagen. Wat wilde ze vertellen aan Elizabeth?
Twee vrouwen omhelzen elkaar. Maria begroet Elisabeth, en ze krijgt niet eens de tijd om iets te zeggen : gelukwensen, woorden van beklemming, van angst, of over de verontrustende aankondiging van de engel Gabriel. Het is Elizabeth die het woord neemt, alsof ze iets belangrijks, zeer belangrijk nieuws te vertellen heeft. Ze zei dat dit alles een betekenis heeft : betekenis voor het kind dat zal worden geboren uit een vrouw die alle hoop verloren had, en betekenis voor het kind dat zal geboren worden uit een vrouw die niet eens begrijpt wat haar overkomt. God gaat iets doen dat voor altijd betekenis heeft voor de wereld. Want het zal een God-met-ons zijn, een God die deelt in onze vreugde en ons verdriet, onze hoop en onze teleurstellingen, onze solidariteit en onze angst.
De vreugde, veroorzaakt door de begroeting van twee vrouwen wordt steeds groter. Het lijkt erop dat de kinderen elkaar ook begroeten. De kleine eerste begroeting van Maria vindt weerklank in de harten van Elisabeth en de kinderen en verandert in een vierstemmig geluid. Elizabeth voelt haar kind opspringen van vreugde in haar buik. Het kind van Maria doet haar uitbarsten in vreugdezang: het Magnificat.
Het zou jammer zijn en niet juist om in de lofzang van Maria eenvoudigweg een omkering van de situatie te zien tussen de machtigen en de zwakken, de rijken en de armen. Deze omkering van de orde van de wereld bij de eindtijd is gericht op het volledige herstel van de schepping. Hij beschrijft de komst van eschatologische hoop: een dag zal komen dat er geen armen en rijken zullen zijn in de ogen van God, geen vervolger of onderdrukte. De dag zal komen dat dit alles geen betekenis meer heeft. We zullen gewoon allemaal kinderen van God zijn, die dezelfde vreugde delen in het aanzicht van God. Maria zingt dat deze grote verzoening van de schepping al begonnen is in het plan van God waarvan zij een bevoorrechte getuige is. Een Mariafeest vieren, haar herdenken, is ook het delen nieuwe inhoud geven: twijfel en angst tegemoet treden, een eerste noot durven zingen in het vertrouwen harmonie met anderen te vinden, delen wat al begonnen is in ieder van ons om te zeggen dat hij de toekomst van de wereld zal zijn: Jezus Christus.