Warning: Undefined array key 2835 in
/home/clients/0a8e70a9e984dbb1c5f2cbde90b5d657/web/new/wp-content/plugins/jetpack/modules/carousel/jetpack-carousel.php on line
888
De Communiteit van Grandchamp is een monastieke communiteit van zusters uit verschillende Kerken en verscheidene landen. Vanuit hun oecumenische roeping zetten zij zich in voor eenheid, verzoening en eerbied van ieder mens en van de hele schepping. Zij bestaat uit een vijftigtal zusters. De meesten wonen in Grandchamp, in Areuse (Zwitserland), enkele zusters wonen in de Sonnenhof, niet ver van Bazel, anderen willen op verschillende plaatsen, tegenwoordig in Zwitserland, in Nederland en in Frankrijk eenvoudigweg aanwezig zijn als een teken van in vriendschap en gebed.
« Wil je voortaan, samen met je zusters, het nieuwe leven vieren dat Christus schenkt door de Heilige Geest? Wil je dit leven in je laten leven, onder ons, in de Kerk, in de wereld en in de hele schepping en zo de dienst in onze communiteit vervullen? »
(2e engagement bij de professie)
De diepe kern van onze roeping
twee roepingen:
KOM, DE WOESTIJN ROEPT!
Zoek het Aangezicht van de Eeuwige, laat je in eenzaamheid en stilte vinden door die liefde, die je binnenste heelt.
MAAL DE RUIMTE VAN JE TENT WIJDER …
de ruimte van je hart, en wees niet bang gestoord te worden door hen die Hij tot je zendt, sluit jezelf niet af voor anderen!
De kern van ons leven is het gebedsleven: het gemeenschappelijk gebed en het persoonlijk gebed, de meditatie van het Woord, de Eucharistie, de spirituele lectuur, de dagen van stilte en bezinning, en een “woestijn”tijd in eenzaamheid. In Grandchamp en op de Sonnenhof komen we vier maal per dag bij elkaar voor de gemeenschappelijke lofzegging. Ieder die dat wil kan daar aan deelnemen. Het geheim van Pasen is de bron en de zin van heel ons leven, en in iedere viering van de Eucharistie is dit geheim aanwezig: daaruit putten wij kracht en hoop. Daar vieren wij de overwinning van de liefde over het kwaad en de dood, daar vertrouwen wij alles wat wij in ons hart meedragen aan lijden in kerk en wereld, toe aan de liefde van God de Vader. Onze roeping tot eenheid wordt verwerkelijkt en verdiept in de trouw van ons gemeenschappelijk leven.
In een wereld die door verdeeldheid is verwond roept God ons tot een leven van verzoening. Door ons gemeenschappelijk leven roept God ons op te leven als een gelijkenis van diepe verbondenheid, een teken dat er op wijst dat onze verschillen verrijkend kunnen zijn. In ons persoonlijk en gemeenschappelijk gebed blijven wij stilstaan bij « … opdat zij allen één zijn, opdat de wereld tot geloof kan komen.» (Joh. 17)
Onze communiteit is voortgekomen uit spirituele retraites. Daarom staat in ons leven de ontvangst van gasten centraal. Dit stimuleert ons in onze roeping en schenkt ons de mogelijkheid … wederzijds onze groeiende menselijkheid te delen. De gasten die wij ontvangen zijn onderling zeer verschillend: er zijn leden van andere gemeenschappen, daarnaast ook personen of groepen die in stilte op zoek zijn naar nieuwe inspiratie, herbronning, en verder ook vrijwilligers uit alle werelddelen die ons leven van bidden en werken met ons delen.
In de dertiger jaren ontdekt een aantal vrouwen uit de Eglise Réformée in Franstalig Zwitserland, de «Dames de Morges», opnieuw het belang van de stilte voor hun geloofsleven, om het Woord van God in zich op te nemen en in hun dagelijks leven vrucht kan dragen. Zij organiseren, aanvankelijk eenmaal per jaar, bezinningsdagen die in Grandchamp plaatsvinden. Geleidelijk aan worden dat er meer en breiden zich uit. Een van de initiatiefneemsters is Geneviève Micheli (1883–1961), weduwe en moeder van drie kinderen, die later de eerste «moeder» van de gemeenschap zal worden. Dit wordt de voedingsbodem voor het ontstaan van de communiteit. Langzaam groeit namelijk de behoefte aan een vaste plaats van ontvangst en een dagelijks gebedsleven.
Zuster Marthe (Marguerite Bossert) en Zuster Marguerite (Marguerite de Beaumont)
Marguerite de Beaumont (1895-1986) is bereid deze taak op zich nemen. In 1936 vestigt zij zich in Grandchamp en vrij snel daarna ook Marguerite Bossert die in het dorp woont. Als in 1940 Irène Burnat vraagt zich bij hen te mogen aansluiten, begint de roeping van een leven als gemeenschap zich af te tekenen. Pas in 1944 met de komst van Geneviève Micheli versterkt en ontwikkelt de communiteit zich.
In hun zoeken naar een leven van gemeenschap is de meditatie van het Bijbelse Woord voor de eerste zusters de voedingsbodem. Ook hebben zij grote aandacht voor de traditie van de kerk. Geleid door Gods Geest vinden zij de bron. Door de vriendschap en de steun van anglicaanse, katholieke en orthodoxe communiteiten ontdekken zij opnieuw de waarde van het monastieke leven. De verdeeldheid van de christenen raakt hen diep waardoor zij zich vanaf het begin gedragen weten door het gebed van Jezus voor de eenheid van zijn vrienden. Ook Abbé Couturier, een katholieke priester in Frankrijk die zich intensief heeft ingezet voor de Eenheid van christenen, moedigt hen aan.
De ontmoeting met Broeder Roger en de banden met groeiende communiteit van Taizé zullen een belangrijke rol spelen. In 1952 verbinden de eerste zeven zusters voor het leven. Kort daarna besluiten zij de Regel en het gebedenboek van Taizé aan te nemen als basis voor hun leven als gemeenschap en voor hun liturgie. Dit zal ook een keerpunt zijn. De regel is zowel een verdieping als een verbreding. Een verdieping, want zij verbindt het gebed voor de eenheid met de realiteit van het leven van de communiteit en met de oproep een gelijkenis te zijn. Een verbreding, want het gaat duidelijk om een nieuwe weg, een weg van gemeenschap: een uitnodiging om het leven te delen met de minstbedeelden, daar waar zij leven, en een eenvoudig teken van vriendschap en gebed te zijn.
Want de communiteit groeit. Na de oorlog komen jonge vrouwen uit Duitsland, Frankrijk en Nederland en sluiten zich bij de eerste zusters aan. Als antwoord op verschillende verzoeken worden zusters in fraterniteiten uitgezonden naar Algerije, Libanon, Jerusalem en elders. In 1954, twee jaar na het engagement van de eerste zusters in Grandchamp worden twee zusters uitgezonden om in het Duitstalige Zwitserland een huis voor retraites te openen, de Sonnenhof in Gelterkinden (bij Basel).
egenwoordig telt de communiteit ongeveer vijftig zusters, elk met hun eigen kerkelijke en culturele achtergrond. De meesten wonen in Grandchamp, in Franstalig Zwitserland, enkele daarbuiten, in de
Sonnenhof in Basel, in Nederland en in Frankrijk. Waar de zusters ook wonen, het wezenlijke van hun leven is overal hetzelfde: het persoonlijke en gemeenschappelijke gebed, de meditatie van het Bijbelse Woord, vergeving en verzoening in praktijk brengen, het gemeenschappelijk leven delen met ieder die komt. De communiteit hoopt een plaats te zijn voor allen die een luisterend oor zoeken en zich geestelijk weer willen opladen.
De Regel van Taizé, die onze eerste zusters kort na hun intreden in 1952 besloten aan te nemen, schetst een duidelijke lijn voor het leven als gemeenschap.
Onze eerste zusters besloten in 1952, kort na hun intreden, de Regel van Taizé aan te nemen. Deze geeft duidelijke aanwijzingen voor het gemeenschappelijk leven en legt de nadruk op de genade van vergeving die wordt ontvangen en gegeven. Daarin ligt een bemoediging om telkens opnieuw te beginnen. Verzoening vormt dan ook de diepste kern van de Regel. De geest van de Regel van Taizé verbindt ons als geestelijke familie onderling met elkaar: de Derde Orde van de Eenheid, de Servantes de l’Unité en al diegenen die met ons verbonden zijn. Als communiteit zeggen wij iedere morgen gezamenlijk een samenvatting van de Regel, als zending voor die dag.
De communiteit is ingebed in het kerkelijk werk waar de oecumenische beweging sinds de vorige eeuw werkzaam reeds werkzaam was. Vanaf het begin maakte het gebed voor de eenheid van de Kerk dan ook deel uit van de kern van de roeping van de zusters.
De grens die Duitstalig Zwitserland wat taal en cultuur betreft scheidt van de Franstalige Romandie, ligt vlakbij Grandchamp. Vandaar dat de zusters al spoedig de eerste stap zetten om die ander te ontdekken, die anders was dan zijzelf. Kort na de Tweede Wereldoorlog traden er Duitse en Nederlandse vrouwen toe tot de communiteit, waardoor de roeping tot eenheid zich verbreedde tot een roeping tot verzoening.
« Het gebed voor de oecumene, het gebed voor de eenheid, maakte vanaf het eerste begin deel uit van de diepste kern van het leven in de communiteit. Dit was duidelijk het werk van de Heilige Geest. Die heeft de ontmoetingen mogelijk gemaakt van de eerste zusters (van Mère Geneviève) met rooms-katholieke en anglicaanse monialen. Die contacten hebben hen bijzonder geholpen in hun zoektocht naar een leven van gebed en gemeenschap. »
Zuster Minke
Toen in 1954 enkele zusters naar Algerije vertrokken –op dat moment nog een Franse kolonie – waagden zij het om tijdens de oorlogsjaren als fraterniteit in een zeer arme buurt te gaan wonen. Hun aanwezigheid in die omgeving raakte destijds de hele communiteit. Mère Geneviève, die de franse nationaliteit bezat, werd er diep door geraakt toen zij van haar zusters hoorde hoe franse soldaten zich konden gedragen. Dit bleek voor haar een beslissend keerpunt. Onmogelijk om voortaan nog alle schuld toe te schrijven aan één en dezelfde kant. De «anderen» waren niet meer de enigen die kwaad deden. Dit inzicht – aanvankelijk individueel – werd geleidelijk gedeeld door de communiteit. Eenzelfde soort inzicht brak zich later baan ten opzichte van Indonesië, een voormalige nederlandse kolonie, en jaren later opnieuw met de komst van een afrikaanse zuster.
De zusters hebben de innerlijke genezing, het belang van verzoening met hun eigen levensweg en zichzelf, mogen ontdekken door retraites en sessies met de vereniging «Bethasda», (het evangelie tot in onze diepste diepten), via de contemplatieve oefeningen zoals die zijn ontwikkeld door père Franz Jalics s.j. en ook door andere retraites en bewegingen.
Vrienden van de communiteit die overbrachten wat de beweging van de «evangelische geweldloosheid» inhoudt hebben zusters geholpen het begrip vergeving verder uit te diepen.
« Wil je, afzien van iedere eigendom, zelf innerlijk steeds meer kwetsbaar zijn, (jezelf innerlijk steeds meer ontwapenen), en met je zusters niet alleen in gemeenschap van materiële goederen leven, maar ook in die van de geestelijke en je daarbij maximaal inspannen voor openheid van hart en bereidheid tot delen? »
Al spoedig nadat de eerste zusters in 1952 een verbintenis voor het leven waren aangegaan en geïnspireerd door de Kleine Zusters van Jezus, heeft de communiteit zusters uitgezonden om zowel lokaal als internationaal in gebed en met vriendschap en solidariteit aanwezig te zijn. Dit gold vooral voor Algerije, het Heilige Land en Libanon, maar ook voor Frankrijk, Nederland, Duitsland en Zwitserland. Deze inzet was voor het merendeel van beperkte duur. De communiteit is aanwezig op de hiernavolgende plaatsen:
Areuse, kanton Neuchâtel, is ons centrum. Het merendeel van onze zusters woont hier en de ontvangst van gasten vormt nog steeds de kern van onze roeping. Adres : Communauté de Grandchamp, Grandchamp 4, CH 2015 Areuse. Tel +41 32 842 24 94, mail : communaute@grandchamp.org
Een huis van stilte en ontvangst in Duitstalig Zwitserland, in Gelterkinden, niet ver van Basel. Adres : Schwestern von Grandchamp, SONNENHOF Haus der Stille, CH 4460 Gelterkinden. Tel +41 61 981 11 12, mail : sonnenhof@grandchamp.org
waar sœur Christianne samen met Maria de Groot, een Nederlandse predikante en dichteres mensen ontvangt om het Woord en een leven als schrijfster te delen.
Nadat wij bijna 50 jaar in het Heilige Land aanwezig zijn geweest hebben wij onze fraterniteit dicht bij Jeruzalem eind 2014 moeten sluiten. Wij hopen er echter regelmatig terug te komen.
Hoewel dat niet onze eerste keuze is maken allerlei omstandigheden het soms noodzakelijk dat een zuster in een revalidatiecentrum of verpleegtehuis verblijft – dat zijn situaties die wij delen met anderen en waarin wij onze solidariteit met tal van anderen beleven.
In een geest van openheid naar de wereld, onderhoudt de communiteit contact en uitwisseling met andere leefgemeenschappen, groepen, bewegingen, en daarbij betrokken personen, in het bijzonder met:
- de netwerken van religieuze en /of monastieke gemeenschappen op plaatselijk, regionaal, internationaal en oecumenisch vlak
- de fraterniteit van de Lijdende Knecht des Heren
- de bewegingen voor verzoening, gerechtigheid, vrede en integriteit van de schepping
« Jij wilt je leven geven omwille van Christus en het evangelie: weet dat je, zelfs in je eigen duisternis, met Hem voortgaat naar het licht. »
(De kleine bron van Taizé)
Als iemand belangstelling heeft voor de communiteit kan zij bij ons vrijwilliger worden en zo onze gemeenschap leren kennen. Als haar verlangen duidelijker wordt kan zij erover praten met de zuster die haar begeleidt en deze zal het bespreken met de communiteit. Als de reacties aan beide kanten positief zijn kan zij op stage komen voor een paar weken of maanden, al naar gelang de mogelijkheden. Zij woont dan binnen de communiteit.
« Om de roeping in al zijn consequenties te begrijpen hebben de nieuwe zusters tijd nodig om te rijpen. »
(De kleine bron van Taizé, adaptée)
Daarna volgt de periode van het postulaat. Dit is een periode om deze vorm van samenleven te ervaren en het hiertoe geroepen zijn te beproeven zonder nog volledig lid te zijn van de communiteit. Een zuster begeleidt de postulanten en de novicen.
Als het verlangen door te gaan dieper wordt en als iemand graag in overweging neemt de weg verder te gaan om zich aan te sluiten bij de gemeenschap, wordt zij novice; zij gaat dan het habijt dragen. Het noviciaat bestaat uit twee periodes: de eerste duurt 3 à 4 jaar en is over het algemeen een vormingsperiode om de bijzondere opdracht van onze gemeenschap beter te leren kennen; een leven van gebed, van ontvangst van gasten en van de drie monastieke geloftes: armoede, zuiverheid (celibaat) en gehoorzaamheid. De tweede periode van het noviciaat duurt nog eens 4 à 5 jaar voor het moment van de professie; dat wil zeggen het zich levenslang verbinden en “soeur professe” worden .
Vanaf het begin werd de communiteit omringd door personen die vanuit eenzelfde spiritualiteit wilden leven, maar midden in het gewone leven. Uit die gedachte is als het ware één grote spirituele familie voortgekomen: de Derde Orde van de Eenheid, de Servantes de l’Unité, en al diegenen die zich met ons verbonden weten. Wat ons blijvend met elkaar verbindt is de geest van de Regel van Taizé en de roeping tot eenheid.
Als Servantes de l’Unité blijven wij trouw aan de Kerk van onze doop en bidden om de zichtbare eenheid van christenen en van de wereld, «totdat God alles zal zijn in allen» (1 Cor. 15, 28). Dit is een roeping tot contemplatief gebed midden in de wereld.
De derde Orde van de Eenheid is «een beweging in de geest van Grandchamp en Taizé die het leden daarvan mogelijk maakt om een meer geregeld geestelijk leven te leiden, naar de geest van de zaligsprekingen en gericht op de eenheid van christenen. Het leesschema dat de communiteit volgt verbindt ons in het gebed. De dagelijkse lezing van hetzelfde evangelie sterkt ons. Op het moment zijn er diverse groepen in Zwitserland, in Duitsland, in Nederland en in Benin. Voor meer inlichtingen :
